یکی از دعاوی رایج در دادگاه‌های حقوقی ایران، دعوای مزاحمت ملکی است. این دعوا زمانی مطرح می‌شود که شخصی بدون خارج کردن ملک از تصرف مالک، در استفاده و بهره‌برداری او ایجاد مزاحمت می‌کند. اهمیت این دعوا در این است که حتی اگر تصرف از بین نرفته باشد، صرف ایجاد مزاحمت هم حق شکایت را برای مالک ایجاد می‌کند.

بر اساس ماده 159 قانون آیین دادرسی مدنی، دعوای مزاحمت عبارت است از «دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می‌کند که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون این که مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد.»

•ایجاد سروصدا و برهم زدن آسایش مالک

•جلوگیری از ورود و خروج آزادانه به ملک

•قرار دادن اشیاء یا خودرو در مسیر ورودی ملک

•نصب بنر، تابلو یا ایجاد مانع در استفاده مالک

•ریختن نخاله یا زباله در ملک یا اطراف آن

1.اثبات تصرف خواهان: خواهان باید نشان دهد که ملک در تصرف اوست.

2.وجود مزاحمت عملی از سوی خوانده: صرف ادعا کافی نیست.

3.عدم خروج ملک از تصرف خواهان: اگر ملک کاملاً تصرف شود، دعوای خلع ید باید مطرح گردد.

•در خلع ید، ملک کاملاً در اختیار خوانده است.

•در مزاحمت، مالک همچنان در تصرف است ولی خوانده مزاحمت ایجاد می‌کند.

•در ممانعت از حق، مالک از حق ارتفاق یا انتفاع خود محروم می‌شود.

•ثبت دادخواست در دفتر خدمات قضایی

•بررسی اسناد مالکیت یا تصرف

•معاینه محل توسط کارشناس یا قاضی

•صدور حکم رفع مزاحمت

•اجرای حکم توسط واحد اجرا

•صدور حکم رفع مزاحمت

•امکان مطالبه خسارات ناشی از مزاحمت

•پیشگیری از تکرار مزاحمت با ضمانت اجرای قانونی

•همسایه‌ای که جلوی درب پارکینگ دیگری خودرو پارک می‌کند

•فردی که بدون اجازه کابل یا لوله در ملک دیگری عبور می‌دهد

•نصب دوربین یا مانعی که باعث سلب آسایش